Poe, wat een heftige week… De PTSS is getriggerd en ik voel me voor het eerst sinds tijden weer echt in de overlevingsstand. Dat is zo’n naar gevoel. Gelukkig heb ik inmiddels goeie tools om ermee te dealen, maar het voelt wel als alle zeilen bijzetten op een woeste zee met windkracht 10.
Vorige week maandag was mijn eerste werkdag. Ik heb een werkervaringsplaats als marketing en communicatie medewerker voor drie ochtenden in de week om weer te reïntegreren. Superleuk! Maar ook echt heel eng om weer te gaan werken. Er gebeurde ineens zóveel.
Alles tegelijk
Het leven laat zich niet plannen. Dat werd wel weer duidelijk. Direct na mijn eerste werkochtend op maandag had ik een begrafenis met mijn familie en op de terugweg werden we gebeld dat mijn lieve neefje was geboren. Ik was tante geworden! Wat een emotionele rollercoaster!
Dinsdag heb ik nog wel wat kunnen thuiswerken, maar donderdagochtend was ik weer thuis aan het werk en kwam er niks uit mijn handen. Het enige wat uit me kwam, waren tranen. Heel veel tranen.
In de PTSS stand
Er is meer gebeurd de laatste weken, waardoor ik al getriggerd was en door deze spannende week voel ik dat ik weer in de PTSS stand ben geschoten.
Paniek, schaamte, schuld, walging, overprikkeling, hyperalert zijn, nachtmerries, rugpijn, eenzaamheid. Een overload aan gevoelens. Hatseflats, de hele rambam kwam weer voorbij. Dat was even wennen na zo’n lange tijd in rustig vaarwater.
Ik moet dan aan Wim Hof denken die zegt: Freeze! Breathe motherfucker! Haha, dat helpt wel. Een dip tegen de dip en er maar weer doorheen ademen. Yoga with Adriene helpt me ook. Maar wat ik lastig vind: het kost ineens weer moeite om te leven. Het voelt weer als overleven.
Exposen en erdoorheen
Het is natuurlijk niet raar dat ik getriggerd ben door alles wat er in de afgelopen tijd gebeurd is. En weer aan het werk gaan, is ook niet niks. Ik ben natuurlijk nog bezig met mijn herstel.
Het komt ook wel weer goed, weet ik inmiddels. Maar pfff, heftig vind ik het wel! Het liefst ga ik vol in de vermijding, verstop ik me onder de dekens en kom ik er nooit meer onder vandaan. Dat is wat Amygdala Angstbrein mij aanraadt.
Gelukkig heb ik door PSYTREC ervaren dat ik (gedoseerd) aan exposure moet doen en het in mijn eigen tempo en op mijn eigen manier aan kan gaan.
Dus ik heb mijn jobcoach gemaild voor advies bij het bespreekbaar maken van hoe ik me voel en het aangeven van mijn grenzen op mijn werk. Want dat is wel weer een dingetje. Transparant zijn over dat de spanning te erg oploopt. Gedoseerd werk aannemen en grenzen aangeven.
Dat is ook lastig van (herstellen) van een wond in je hoofd: het is niet zichtbaar. Aan mijn buitenkant lijkt het vaak alsof er niks aan de hand is, maar van binnen doet het pijn.
Niet alle wonden zijn zichtbaar
Omdat mensen vaak niet aan mij zien dat het niet goed gaat (ik ben er in 32 jaar tijd ook meester in geworden het te verbergen) denken ze dat ik meer aankan dat ik kan. Dat is erg lastig en daar loop ik nu weer keihard tegen aan.
Het is lief als mensen dan zeggen: “geef maar gewoon je grenzen aan als het teveel wordt he!” Maar grenzen aangeven is nou net hetgene wat kapot gaat door seksueel misbruik, zeker als het misbruik in je kindertijd betreft.
Ik ben nog aan het helen en aan het herstellen en de wond is niet zichbaar. Dus is het vaak lastig te bevatten voor mensen. Waaronder voor mezelf.
Van de wond verbergen naar exposen
Het voelt alsof ik met die wond de afgelopen week ergens achter ben blijven hangen en hij weer is opengescheurd. Het doet pijn. Veel pijn. Maar niemand ziet het, omdat ik het uit schaamte wil verbergen.
Ik ben bezig met nieuwe patronen aanleren, dus ik ben tóch gaan praten over dat mijn wond weer open voelt en dat het even minder goed gaat. Dat ik een terugval heb en dat ik me ervoor schaam. Ik praat met Robin en andere mensen waar ik me veilig bij voel. Het voelt heel kwetsbaar en eng, maar ik wil het écht niet meer verstoppen.
Het bebloede meisje
Tijdens een wandeling in mijn behandeling van PSYTREC liep ik naar mijn favoriete bankje aan het Gooimeer Ineens kreeg ik het beeld van hoe gewond ik was als meisje van 5.
Gewond van binnen. In mijn hoofd, in mijn lijf. Ik zag ineens dat meisje op dat bankje zitten en de wonden waren zichtbaar. Ze zat helemaal onder de open wonden en het bloed. Ze had pijn en was intens verdrietig en eenzaam.
Ik schrok van het beeld. En zag het toen zo helder: ik wist wat Roosje van 5 toen dacht: wie wil er nu naast me zitten? Als ik zo vies en kapot ben. Zo naar om naar te kijken. Zo afstotelijk. Zo mislukt.
Daarna zag ik hoe Roosje van 5 haar wonden verstopte en haar kracht inzette als overlevingsmechanisme: een blij en spontaan Roosje nodigde me uit om naast haar te gaan zitten. Ja, naast dát meisje willen mensen wel zitten! Dat is níet eng en vies, maar gezellig!
Ik voel het nu weer gebeuren. Ik voel mijn wonden en wil ze verstoppen. Niemand mag het zien. Ik wil die andere “goede” kant laten zien. Maar ik wil Roosje en Roos niet meer zo in de steek laten. The good, the bad and the ugly. Het is er allemaal. Dat heb ik tijdens de ademsessie en mijn PSYTREC behandeling ook zó mooi kunnen voelen.
Ik neem mezelf bij de hand en wil voor mezelf zorgen. Hoe moeilijk dat ook voelt.
Oefening baart kunst
Ik ben blij dat ik deze nieuwe baan als werkervaringsplaats heb om te oefenen met weer beginnen met werken, grenzen aangeven, mezelf beter leren kennen, voor mezelf te zorgen etcetera. Oefening baart kunst. Het is goeie exposure, maar oei oei tis een hele pittige!
Alle demonen spoken weer in mijn hoofd rond. Ik ben dan ook heel blij met de hulp van Robin, mijn vriendinnen, de online groep van Jeannette Dijkstra van Praktijk Voelmoedig en mijn werkervaringsplaats waar veel psychologische veiligheid is. Ze helpen me bij deze groeipijn.
En ze helpen me zo om me te laten voelen dat mijn grootste belemmerende overtuiging “Ik ben gek” niet waar is. Ik ben níet gek, ik heb een normale reactie op een abnormale gebeurtenis uit mijn kindertijd.
En hiervan herstellen kost tijd.
Inhala, exhala. Ik ben veilig en ik kan het aan.
