Categorie: Suïcidaal zijn

Vandaag moest ik naar de mammapoli (mamma is de medische term voor borst) voor een onderzoek. Al een paar weken voelde ik iets raars in mijn linkerborst. Als ik nog borstvoeding had gegeven, had ik gedacht dat er een melkklier verstopt zat en dat er een borstontsteking aan zat te komen.

Toen vorige week tijdens een picknick met vriendinnen een vriendin vroeg of we onze borsten wel eens checkten, vertelde ik over mijn komende afspraak bij de mammapoli. Ik vertelde welke klachten ik had en een andere vriendin bood aan mee te gaan naar de afspraak.

Dat vond ik erg lief, maar het leek.me niet nodig. Het zou wel niks zijn. Maar ze wilde echt mee en in de folder stond dat het beter was om iemand mee te nemen. Het is natuurlijk ook gezellig.

Slecht goed nieuws gesprek

Dus vandaag was het zover. We moesten om 8.30 aanwezig zijn. Bij foute boel zou het wel de hele dag kunnen duren. Mijn vriendin had voor de zekerheid een hele stapel tijdschriften voor ons meegenomen. We zouden sowieso na afloop thee en taart gaan eten ergens.

Ik kreeg eerst een mammografie. Die schijnt pijn te doen, maar ik voelde er bijna niks van. Ach, met kleine borsten valt er weinig te pletten?! Daarna kreeg ik een echo. Wel even wennen dat die niet op mijn buik ging maar op mijn borst.

Toen volgde een goed nieuws gesprek. Er was niks te zien. Helemaal niks. Er was ook geen verklaring voor mijn klachten. Wel moet ik in augustus weer terugkomen voor een check up. Dat doen ze altijd.

Het klinkt heel bizar, en ik schaam me er ook voor omdat denk ik alle andere vrouwen dolblij zouden zijn met dit goede nieuws, maar ik werd er verdrietig van…

Momenteel zit ik weer zó diep in een depressie met suïcidale gedachten dat borstkanker me een goeie, maatschappelijk geaccepteerde manier leek om een einde aan mijn leven te krijgen. Want borstkanker is een échte ziekte, in mijn beleving. Iedereen snapt het. Je bent niet gek als je kanker hebt, je bent ziek.

Echt ziek ipv gek

Op (borst)kanker zit geen taboe. Mensen snappen kanker. Je bent dan niet mislukt, gek, slap of een aansteller. Het is niet je eigen schuld. Terwijl ik me wel zo voel met mijn bipolaire stoornis. Als ik kanker zou hebben zou ik uit mogen rusten. En misschien zelfs voor eeuwig mogen uitrusten.

Toen ik na afloop taart ging eten met mijn vriendin vertelde ze dat toen ze die week daarvoor mijn klachten hoorde heel erg schrok. Een paar dagen daarvoor had ze namelijk van een sportmaatje precies hetzelfde verhaal gehoord, zosls van het borstonsteking gevoel enzovoort. Ook die vrouw maakte zich geen zorgen en was gewoon alleen naar het onderzoek gegaan. Alleen bij die vrouw vonden ze een 5-8 cm grote tumor. Niet zo’n grote knobbel, maar met uitlopende draden. Dus mijn vriendin was zich zorgen gaan maken.

Toen ik dat verhaal hoorde voelde ik me zó schuldig. Waarom kreeg die vrouw kanker? Ik wil dood, zij niet. Maar zij krijgt kanker, ik niet. Het leven kan zo krom voelen. Ik durfde aan mijn vriendin te vertellen dat kanker me een opluchting had geleken. Een einde waarbij ik eindelijk afscheid  kon nemen van mezelf.

Begrip voor mijn bizarre wens

Mijn vriendin was gelukkig zo begripvol. Ze snapte wat ik zei en waarom ik het zei. Ze vermoedde het zelfs van tw voren al. Ik ken haar al mijn hele leven. Ze kent me zo goed. Ze vond het wel heel pijnlijk, maar het mocht er zijn en we konden erover praten. Wat een geschenk.

Nu ik dit schrijft schaam ik me heel erg en voel ik mega schuldig naar alle vrouwen die slecht nieuws hebben gekregen. Sorry, sorry! Ik bedoel het niet verkeerd! En sorry ook naar al mijn dierbaren. Vooral mijn dochters… Ik wil er voor ze zijn, maar nu denk ik echt dat ze beter af zijn zonder mij. Al wéét ik dat dat niet waar is, het vóelt wel zo.

Ik schrijf het maar weer van me af. Ik hoop het taboe op psychische ziektes te helpen doorbreken. Maar wat ik vooral hoop, is dat ik het taboe bij mezélf doorbreek. Dat ik zelf ga inzien en ga accepteren dat ik een bipolaire stoornis heb. Dat het net als kanker óók een vreselijke en levensbedreigende ziekte is, waarbij ik óók extra rust moet en mag nemen en goed voor mezelf moet en mag zorgen. En hoewel je aan de buitenkant niet ziet dat ik ziek ben, ís de ziekte er wel en net als kanker is het (hopelijk) niet mijn schuld.

Op een dag ga ik weer blij zijn dat ik leef. Daar hou ik aan vast. Ik dacht: hoe leer ik leven met mijn bipolaire stoornis? Toen dacht ik: door te leven en dus door in leven te blijven. Zoals Barry Stevens zou zeggen: Blijven doorrrrgaan! Dus dat doe ik maar.

Aangezien schrijven me altijd helpt, schrijf ik maar weer van me af. Wat een vreselijk moeilijke tijd vind ik dit…

Ik begrijp de nieuwe Corona maatregelen, maar als hoogsensitieve jonge moeder met een psychische kwetsbaarheid vind ik dit echt een helse periode. 24/7 op elkaars lip. Zo lastig om te blijven staan. Ik ben al door mijn rug gegaan, mijn zwakke plek als ik veel druk ervaar.

Samen met mijn psych heb ik een Corona plan gemaakt om deze tijd door te komen. Ik hoop dat het gaat lukken zo. Ik vlieg van suïcidale plannen naar vertrouwen en plezier.

Love is all

Met mijn vriendinnen en familie heb ik gelukkig nog de grootste lol. We bedenken steeds acties om elkaar te verrassen met grappige en mooie contactmomenten via internet of vanachter glas.

Zo heb ik al een ienieminie glazenbabyshower gedaan voor één van mijn beste vriendinnen en een week later ging ik op (k)raambezoek. Hoewel ik haar zoontje niet kon knuffelen, ben ik zo blij dat ik ze live heb kunnen zien.

Alle mooie en creatieve momenten geven me steeds weer hoop en vertrouwen dat ik deze tijd door kom.

Met mijn gezin (inclusief hond) heb ik ook nog steeds plezier, maar door de overprikkeling van de kids vind ik het soms ook mega moeilijk. Zeker als die meiden elkaar weer in de haren vliegen en de muren op ons afkomen. Gelukkig kunnen we met de hond naar buiten, maar er zijn nog steeds momenten dat ik me als een kat in het nauw voel. En die maken dan rare sprongen…

Daar is de dood weer

Op de totaal overweldigende momenten krijgt mijn brein kortsluiting en krijg ik de naarste gedachten. Het is zo rot om weer zo aan de dood te denken, ondanks de lithium die ik slik. Maar mijn therapeut zei dat dit blijkbaar een overlevingsstrategie is van mijn hoofd: fantaseren over een plek waar ik wél rust kan vinden: de dood. Het is een escapegedachte die er mag zijn, zei ze. Dat luchtte wel op, want dat gaf rust.

Gelukkig kan ik er even later weer om lachen, zeker toen mijn broertje me waarschuwde dat ik me écht goed aan de maatregelen moet houden omdat ik anders dood kan gaan aan Corona. Toen zei ik dat dat geen dreigement is voor iemand die suïcidale gedachten heeft haha!

Een bipolaire periode

Als ik één woord mag kiezen hoe ik deze tijd ervaar dan is het bipolair. De mooiste en de vreselijkste dingen gebeuren. Het voelt zó licht en zó donker.

Blijkbaar moet dit nu gebeuren anders gebeurde het niet. Maar jeetje, ik vind het heftig zeg. Ook voor mijn kids. Ik moet mijn weg erin vinden.

Praat erover, praat erover

Wat ik vooral merk is dat ik erover moet praten. Praten, praten, praten over hoe ik me voel. Dat vind ik vreselijk! Zeker nu! Wie zit er nou op iemand te wachten met zo’n gespreksonderwerp. Nou ja, het is wel weer eens wat anders dan Corona.

Ik wist dat ik erover moest praten, maar ik hield het tegen door mijn “red de ander syndroom”. (Ik moet zorgen dat de ander niet omvalt, ookal val ik zelf (bijna) om.) Daardoor werd het alleen maar meer chaos in mijn hoofd natuurlijk.

Daarom besloot ik mijn vriendinnen individueel een app te sturen. Ik zal de app hieronder delen. Wie weet heb je er als als lotgenoot wat aan om je gevoel en suïcidale gedachten bespreekbaar te maken. Ik ben heel blij dat ik het gedeeld heb met mijn vriendinnen.

Een app over mijn binnenwereld

Lieve vriendin,

Sorry voor dit ultiem stomme bericht zo ’s ochtends vroeg en via de app, maar ik durf het niet te zeggen en via de app is het minder eng.

Hoewel er echt nog wel mooie momenten zijn, waar ik van kan genieten, zoals bv met jou kletsen, heb ik helaas weer erg veel last van suïcidale gedachten…

Ik kan helaas nog steeds niet goed omgaan met druk en stress en deze hele Corona situatie zet mijn brein echt zo onder hoogspanning.

Ik probeer me steeds te focussen op alle leuke en mooie dingen die er zijn, zoals jullie, gezin/ familie, mijn ultieme hulphond, de lente etcetera, maar het kost me vaak heel erg veel moeite om dat te doen als ik overprikkeld ben (wat ik nu door de situatie vaker ben).

Ik weet van mezelf dat als ik het helemaal in mijn eentje ga proberen op te lossen dat het dan alleen maar erger wordt en ik me een nog grotere loser ga voelen. Ik weet dat ik mijn gevoel moet delen.

Dus dat doe ik bij deze maar. Sorry, ik hoop niet dat je er te erg van schrikt. Je hoeft ook niet bang te zijn dat je iets fout zegt of doet. Feit dat ik het kan zeggen lucht al op en feit dat je er bent is al een zegen.

Je zou me wel kunnen helpen door er met me over te praten. Zo wordt het monster steeds kleiner en dat geeft me de rust waar ik zo naar verlang. Ik weet het: niet zo’n leuk gespreksonderwerp, zeker niet in deze tijd, maar het maakt het voor mij luchtiger.

Als je dit niet wil of kunt nu snap ik dat óók heel goed. Zeg het dan alsjeblieft. Ik neem het je niét kwalijk!

Maar in het kader van wat ik heb geleerd: erover praten, deel ik het. En dus via de app, omdat ik me te erg schaam om het live te zeggen.

❤😘

De reacties

De reacties waren zó lief en zó steunend! Mijn hoofd klaarde er enorm van op en mijn hart ontplofte bijna van liefde. Echt geweldig! Mijn monster veranderde in een black dog puppy. Zo dankbaar voor m’n vriendinnen. Ook mijn familie reageerde heel steunend. Van delen kun je helen. Dat merk ik in ieder geval.

Mijn Corona plan

– praten over binnenwereld.

– extra contact met GGZ en dierbaren

– veel wandelen met gezin en onze hond (>1,5 meter afstand van anderen natuurlijk)

– rust agenda om rust in te plannen, zodat ik mezelf weer vind

– extra medicatie en oordoppen/ noise canceller om prikkels te verminderen

Doordat ik ben gaan delen hoe ik me voel, heb ik weer hoop! Er is weer licht in zicht.

Hoe praat jij over je suïcidale gedachten en plannen?

 

Vandaag is voor mij een gekke dag. Een emotionele, moeilijke, bijzondere en ook mooie dag. Vandaag is het namelijk precies een jaar geleden dat ik een einde aan mijn leven wilde maken. En wow wat kan er in een jaar veel veranderen.

Niet meer willen leven

Op 25 november 2018 kon ik het leven echt niet meer aan. Alles leek uitzichtloos. Alles wat teveel. Alles voelde zwaar en donker. Toen een druppel mijn emmer deed overlopen, wist ik het zeker. Ik moest hier weg. Ik wilde niet meer leven. Steeds die terugkerende strijd om te overleven. Ik kon niet meer.

Godzijdank kwam ik bij de chat van 113 terecht toen ik zocht naar hoeveel pillen ik moest nemen om hier niet meer te hoeven zijn. Hun chat heeft mijn leven gered.

Ik was compleet de weg kwijt

Nu ik dit opschrijf voelt het erg vervreemdend. Hoe kon het zó ver komen?! Ik kan me niet voorstellen dat dit me nu zou overkomen. Ik heb inmiddels een heel ander hoofd. Een rustig hoofd. Zonder al die schreeuwende nare gedachten. Zonder die voortdurende rollercoaster van emoties. En door dat rustige hoofd heb ik ook een rustig lijf. Zachter.

Ik herinner me 25 november 2018 nog precies. Ik kan me alles herinneren. Ik vind het heel erg om me te realiseren hoe ver ik heen was. Hoe uitgeput, overprikkeld en in de war ik was. Hoe alleen ik me voelde en wat een slecht mens ik me voelde. En dat ik me lang niet altijd zo voelde en dat er nog zoveel moois was om voor te leven, zag ik niet meer. Ik zat blind in de put.

In een jaar kan veel veranderen

Jeetje, dat is een jaar geleden! Wat is er veel veranderd! Ik ben ontzettend dankbaar dat 113 mij heeft geholpen om in te zien dat ik niet echt dood wilde.  Dat het geen oplossing is. En dat er zoveel familie en vrienden waren om me er weer bovenop te helpen. Wat hou ik veel van ze!

En heel dankbaar dat de gemeente mij hielp met de WMO en een geweldige man stuurde die me hielp alles weer op de rit te krijgen. De gemeente hielp me ook met kinderopvang, zodat mijn jongste dochter twee dagen in de week naar de gastouder kon, zodat ik mezelf weer in balans kon krijgen. En dat lukte! Ook dankzij de GGZ en mijn fantastische psycholoog en psychiater. En natuurlijk mijn lithium en thyrax!

Alles bij elkaar heeft me geholpen weer te willen leven en daar ben ik heel erg dankbaar voor!

Mocht je dit lezen en deel hebben uitgemaakt van mijn herstel het afgelopen jaar: DANK JE WEL! I LOVE YOU!!

Ieder afscheid is een nieuw begin

Vandaag is het niet alleen een gekke dag door wat er een jaar geleden gebeurd is, maar ook omdat ik en mijn jongste dochter vandaag afscheid nemen bij de gastouder. Een teken dat het goed met me gaat. Ik kan het bijna niet geloven.

Ook de hulp vanuit de WMO gaat stoppen. Alles valt ineens samen. Dat maakt het extra bijzonder.

Natuurlijk ben ik wel eens bang dat er weer een dag komt zoals 25 november 2018. Maar ik weet nu dat ik eruit kan komen.

Er is zoveel steun, hulp en liefde! Dat is echt ongekend! Als ik me maar uit spreek en om hulp vraag. Dat is mijn grootste les geweest.

25 november: dag van zelfliefde

Vandaag sta ik stil bij 25 november 2018. Het is een hele pijnlijke én hele waardevolle dag. Vorig jaar was een dag van zelfhaat. Dit jaar is een dag van zelfliefde.

 

Hoe voelt een bipolaire stoornis? Mensen vinden het vaak lastig om te begrijpen hoe het voelt om ziek te zijn van de bipolaire stoornis. Ik vind het zelf ook nog steeds lastig om precies uit te leggen hoe deze ziekte voor mij voelt, dus dacht ik: ik ga het proberen te vangen in beelden. Als een soort strip. Een beeld zegt toch meer dan duizend woorden.

Beelden op je laten inwerken

Deze blog lees je waarschijnlijk in een paar minuten door, maar misschien kun je per depressie- en (hypo)manie beeld even stil staan, er écht naar kijken en invoelen hoe het is om je langere tijd zo te voelen. Dan krijg je er misschien een beter idee van hoe het is om met deze ziekte te leven.

Zo voelt mijn bipolaire stoornis

Waardoor en hoelang?

Mijn grootste triggers/ aanleidingen voor bipolaire periodes zijn slaapgebrek, stress/druk en overprikkeling. Hoe lang een periode van depressie of (hypo)manie duurt verschilt. Soms is het enkele weken of maanden en soms enkele dagen of uren. Ook zijn de pieken en dalen niet altijd even hoog of even diep. Een stemmings- en energiewisseling kan erg snel plaatsvinden. Dat noemen ze rapid cycling. Dat mijn stemmingen en energie zo snel en zo hevig kunnen veranderen, maakt het verwarrend en heel vermoeiend. Ook voor de omgeving.

Ik merk dat sinds ik moeder ben de stemmings- en energiewisselingen sneller en heviger zijn. Waarschijnlijk doordat ik minder rust en slaap krijg.

Met nog meer mijn leefstijl aanpassen, extra medicatie en een signaleringsplan probeer ik op tijd bij te sturen, maar dat lukt lang niet altijd. Helaas…

Herkenbaar?

Ik ben benieuwd of deze blog herkenbaar voor je is en hoe het voor jou als bipolaire lotgenoot voelt. Ik ben ook benieuwd of betrokkenen wat aan deze beelden hebben. Of het zo meer begrijpelijk wordt.

Laat je het me hieronder weten in een reactie of via het contactformulier?