Suïcidaal zijn Archieven - Manische Moeder

Wie doet de nachten met de kinderen?

Wie neemt de nachten op zich met de kinderen? Dat is bij ons momenteel een hot item.

Ik was meestal ‘de sjaak’

Normaal gesproken stond ik altijd meteen op. Bij iedere piep of kuch zat ik al rechtop in mijn bed. Mijn man hoorde meestal niks. (Of deed hij alsof hij niks hoorde?! ;-P )

Ik heb bij ons eerste kind twee jaar borstvoeding met bijbehorende nacht voedingen gegeven en die moest ik natuurlijk zelf doen (steeds kolven en fles geven werkte niet…). Bij onze tweede heb ik het een half jaar volgehouden. Dus de nachten waren sowieso voor mij.

Slaapgebrek is een trigger

Maar ik merk dat slaapgebrek me enorm opbreekt. Ik had, ik dacht door mijn medicatie, even een wat stabielere fase, heel fijn! Maar na 3 gebroken nachten is mijn hoofd weer helemaal in de mineur. Met alle nare gedachten van dien. Zelfs de suïcidale gedachten kwamen weer op.

Ik voel me vaak verplicht om de nachten te doen, ook omdat ik er toch wakker van word en mijn man dan door kan slapen.

Ziek worden door slaapgebrek

Mijn Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige merkte echter heel terecht op dat als ík er ’s nachts uit moet ik er echt zíek van wordt en als mijn man eruit moet hij wel chagrijnig en moe kan worden maar hij wordt er niet ziek van zoals ik.

En dus hebben we afgesproken dat hij de nachten doet. Want dat houdt mij stabieler.

Dat hij de nachten doet is er dus de afgelopen 4 nachten bij ingeschoten (omdat ik me toch weer schuldig voelde omdat hij veel ‘klaagde’ dat hij zo moe was en dat het zo zwaar is om de nachten te doen). Maar ja nu zit ik weer met de ellende…

Dus we gaan toch weer over naar een ‘streng regime’ van de nachten voor manlief.

Hoe gaan jullie om met de nachten?

Hoe het voelt om bipolair te zijn

Mensen vinden het vaak lastig om te begrijpen hoe het voelt om bipolair te zijn / te leven met een bipolaire 2 stoornis. Ik vind het zelf ook nog steeds best lastig om uit te leggen dus dacht ik: ik ga het proberen te vangen in beelden. Als een soort strip. Hier komt mijn poging. Dit is hoe een bipolaire 2 stoornis voor mij voelt.

Hoe het voelt om bipolair te zijn

De periode tussen de diepe dalen en hoge pieken kunnen lekker rustig zijn. Dit zijn de fijnste periodes. Op zulke dagen laat mijn hoofd me met rust. Ik ben opgewekt en kan prima met anderen wat afspreken. Ik ben gevoelig, maar niet overgevoelig en voel me aardig in balans:

Na de rustige periode begint meestal ‘de ellende’. Mijn gedachten gaan met me aan de haal. Ik word steeds gevoeliger voor prikkels en kan prikkels minder goed verwerken. Ik word zenuwachtiger, onzekerder, angstiger en somberder:

Mijn hoofd gaat nu echt op hol. Prikkels kan ik niet meer aan:

Ik voel me enorm angstig, opgejaagd, bedreigd en alleen:

De overprikkeling slaat om in een depressie. Ik voel niks meer, ik wil niks meer, ik kan niks meer. Ik wil er niet meer zijn. Ik wil alleen nog maar slapen en nooit meer wakker worden.

Na de depressie krabbel ik langzaam weer op. Ik begin weer rust te vinden in mijn hoofd:

Na een diep dal, komt bijna altijd een piek. Het wordt weer drukker in mijn hoofd, maar nu met leukere gedachten!

Ik krijg heel veel energie. Ik krijg allerlei (naar mijn idee) goeie ideeën, start projecten (maak ze niet af…), maak toffe associaties, zie alles heel scherp, begrijp alles, verbindingen gaan ‘zoef zoef’, ik schiet enorm in de actie en heb veel zelfvertrouwen.

“Wat ben ik eigenlijk een leuk mens! Hoezo was ik zo depressief?” Voor de mensen in mijn omgeving word ik drukker en (over)enthousiast. Ik ben niet te houden! Ook geef ik vaak (te) veel geld uit aan dingen die ik helemaal niet echt nodig heb (en/ of niet echt kan betalen).

Het leven is MEGAAAAAA FANTASTISCH!! Ik voel me on top of the world! Ik word overmoedig, ga met allerlei mensen gesprekken aan en word vrij schaamteloos. Ik kan rare dingen doen als ik piek. Ik heb een bipolaire 2 stoornis wat inhoudt dat ik niet, zoals bij een bipolaire 1 stoornis, psychotisch wordt. Ik word hypomaan in plaats van echt manisch. Al ben ik wel één keer bijna psychotisch geworden. Dat was heel naar.

Voor mezelf en vooral voor mijn omgeving kan het verwarrend en vermoeiend zijn, want ik was toch zo depressief en overprikkeld?!

Na een hele hoge piek volgt eigenlijk vrijwel direct dal. Er zit dan meestal geen rustige periode tussen… De hele cyclus begint opnieuw. Ik merk dat sinds ik moeder ben de dalen dieper worden en langer duren en dat de pieken juist minder hoog worden en korter duren. Ik had het liever andersom…

Enzovoort enzovoort.

Ik ben benieuwd of dit herkenbaar voor je is en hoe het voor jou als bipolaire lotgenoot voelt. Ik ben ook benieuwd of degenen die iemand in hun omgeving hebben die bipolair is wat heeft aan deze beelden. Of het zo meer begrijpelijk wordt. Laat je het me hieronder weten in een reactie?

113 zelfmoordpreventie

113 zelfmoordpreventie redt levens. Misschien ken je ze al of misschien heb je nog nooit van ze gehoord.

Wat doet 113 zelfmoordpreventie allemaal?

Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Deze landelijke hulporganisatie biedt mensen die het leven niet meer zien zitten een luisterend oor.

Bij de hulplijn kunnen mensen met gedachten aan zelfmoord anoniem praten of chatten met geschoolde vrijwilligers en stagiairs.

De organisatie biedt naast de hulplijn kosteloos anoniem therapie en doet wetenschappelijk onderzoek. Ook werkt 113 samen met maatschappelijke organisaties en geven ze scholing aan professionals.

Heb je zelf vragen over zelfmoord of heb je hulp nodig? Ga dan naar www.113.nl of bel Zelfmoordpreventie 0900-0113. Ze zijn 24 uur per dag, 7 dagen per week te bereiken.

Ik heb zelf ook gechat met 113

De reden dat ik een blog over 113 schrijf, is dat ze mij op een heel donker punt in mijn leven enorm hebben geholpen.

Er was een moment dat ik het leven echt niet meer aankon. Ik wilde er met behulp van pillen een eind aan maken. Ik googlede ‘Hoeveel pillen nodig voor zelfmoord’ en toen kwam deze pagina van 113 als eerste boven.

Dat voelde als een reddingsboei en die greep ik aan. Ik heb anoniem met iemand van 113 gechat en dat gesprek heeft echt mijn leven gered. Ik ben stichting 113 zelfmoordpreventie daar eeuwig dankbaar voor.

Niet dood willen, maar ook niet meer willen leven

Misschien heb jij dit gevoel ook: ik wilde niet dood, maar ik wilde niet meer leven. Ik zag dood gaan als de enige uitweg van de pijn, de nare gedachtes, intense duisternis. Ik wilde en kon het leven niet meer aan.

Leven voelde als overleven. Ik kon niet meer over de berg heen kijken. Het lukte me niet meer. Alles voelde donker en het voelde alsof het nooit meer licht zou worden. En het voelde alsof de wereld beter af zou zijn zonder mij. Dood gaan leek dus de enige oplossing.

Gelukkig ben ik er nog, al heb ik nog steeds suïcidale gedachten… Ik hoop dat als ik in het nieuwe jaar (2019) start met lithium die diepe dalen wat minder heftig worden.

Gelukkig zijn er behalve dalen, ook pieken en periodes van stabiliteit. Maar het mag van mij allemaal wel meer in balans mag komen en dat hoop ik dan ook te bereiken met lithium.

Heb jij veel last van suïcidale gedachten? Hoe ga jij ermee om? Ik lees het graag in de reacties hieronder.