Categorie: Suïcidaal zijn

Vandaag is voor mij een gekke dag. Een emotionele, moeilijke, bijzondere en ook mooie dag. Vandaag is het namelijk precies een jaar geleden dat ik een einde aan mijn leven wilde maken. En wow wat kan er in een jaar veel veranderen.

Niet meer willen leven

Op 25 november 2018 kon ik het leven echt niet meer aan. Alles leek uitzichtloos. Alles wat teveel. Alles voelde zwaar en donker. Toen een druppel mijn emmer deed overlopen, wist ik het zeker. Ik moest hier weg. Ik wilde niet meer leven. Steeds die terugkerende strijd om te overleven. Ik kon niet meer.

Godzijdank kwam ik bij de chat van 113 terecht toen ik zocht naar hoeveel pillen ik moest nemen om hier niet meer te hoeven zijn. Hun chat heeft mijn leven gered.

Ik was compleet de weg kwijt

Nu ik dit opschrijf voelt het erg vervreemdend. Hoe kon het zó ver komen?! Ik kan me niet voorstellen dat dit me nu zou overkomen. Ik heb inmiddels een heel ander hoofd. Een rustig hoofd. Zonder al die schreeuwende nare gedachten. Zonder die voortdurende rollercoaster van emoties. En door dat rustige hoofd heb ik ook een rustig lijf. Zachter.

Ik herinner me 25 november 2018 nog precies. Ik kan me alles herinneren. Ik vind het heel erg om me te realiseren hoe ver ik heen was. Hoe uitgeput, overprikkeld en in de war ik was. Hoe alleen ik me voelde en wat een slecht mens ik me voelde. En dat ik me lang niet altijd zo voelde en dat er nog zoveel moois was om voor te leven, zag ik niet meer. Ik zat blind in de put.

In een jaar kan veel veranderen

Jeetje, dat is een jaar geleden! Wat is er veel veranderd! Ik ben ontzettend dankbaar dat 113 mij heeft geholpen om in te zien dat ik niet echt dood wilde.  Dat het geen oplossing is. En dat er zoveel familie en vrienden waren om me er weer bovenop te helpen. Wat hou ik veel van ze!

En heel dankbaar dat de gemeente mij hielp met de WMO en een geweldige man stuurde die me hielp alles weer op de rit te krijgen. De gemeente hielp me ook met kinderopvang, zodat mijn jongste dochter twee dagen in de week naar de gastouder kon, zodat ik mezelf weer in balans kon krijgen. En dat lukte! Ook dankzij de GGZ en mijn fantastische psycholoog en psychiater. En natuurlijk mijn lithium en thyrax!

Alles bij elkaar heeft me geholpen weer te willen leven en daar ben ik heel erg dankbaar voor!

Mocht je dit lezen en deel hebben uitgemaakt van mijn herstel het afgelopen jaar: DANK JE WEL! I LOVE YOU!!

Ieder afscheid is een nieuw begin

Vandaag is het niet alleen een gekke dag door wat er een jaar geleden gebeurd is, maar ook omdat ik en mijn jongste dochter vandaag afscheid nemen bij de gastouder. Een teken dat het goed met me gaat. Ik kan het bijna niet geloven.

Ook de hulp vanuit de WMO gaat stoppen. Alles valt ineens samen. Dat maakt het extra bijzonder.

Natuurlijk ben ik wel eens bang dat er weer een dag komt zoals 25 november 2018. Maar ik weet nu dat ik eruit kan komen.

Er is zoveel steun, hulp en liefde! Dat is echt ongekend! Als ik me maar uit spreek en om hulp vraag. Dat is mijn grootste les geweest.

25 november: dag van zelfliefde

Vandaag sta ik stil bij 25 november 2018. Het is een hele pijnlijke én hele waardevolle dag. Vorig jaar was een dag van zelfhaat. Dit jaar is een dag van zelfliefde.

 

Mensen vinden het vaak lastig om te begrijpen hoe het voelt om bipolair te zijn / te leven met een bipolaire 2 stoornis. Ik vind het zelf ook nog steeds best lastig om uit te leggen dus dacht ik: ik ga het proberen te vangen in beelden. Als een soort strip. Hier komt mijn poging. Dit is hoe een bipolaire 2 stoornis voor mij voelt.

Hoe het voelt om bipolair te zijn

De periode tussen de  diepe dalen en hoge pieken kunnen lekker rustig zijn. Dit zijn de fijnste periodes. Op zulke dagen laat mijn hoofd me met rust. Ik ben opgewekt en kan prima met anderen wat afspreken. Ik ben gevoelig, maar niet overgevoelig en voel me aardig in balans:

 

 

 

 

 

 

Na de rustige periode begint meestal ‘de ellende’. Mijn gedachten gaan met me aan de haal. Ik word steeds gevoeliger voor prikkels en kan prikkels minder goed verwerken. Ik word zenuwachtiger, onzekerder, angstiger en somberder:

 

 

 

 

 

 

Mijn hoofd gaat nu echt op hol. Prikkels kan ik niet meer aan:

 

 

 

 

 

 

Ik voel me enorm angstig, opgejaagd, bedreigd en alleen:

 

 

 

 

 

De overprikkeling slaat om in een depressie. Ik voel niks meer, ik wil niks meer, ik kan niks meer. Ik wil er niet meer zijn. Ik wil alleen nog maar slapen en nooit meer wakker worden.

 

 

 

 

 

 

Na de depressie krabbel ik langzaam weer op. Ik begin weer rust te vinden in mijn hoofd:

 

 

 

 

 

 

Na een diep dal, komt bijna altijd een piek. Het wordt weer drukker in mijn hoofd, maar nu met leukere gedachten!

 

 

 

 

 

 

Ik krijg heel veel energie. Ik krijg allerlei (naar mijn idee) goeie ideeën, start projecten (maak ze niet af…), maak toffe associaties, zie alles heel scherp, begrijp alles, verbindingen gaan ‘zoef zoef’, ik schiet enorm in de actie en heb veel zelfvertrouwen.

 

 

 

 

 

 

“Wat ben ik eigenlijk een leuk mens! Hoezo was ik zo depressief?” Voor de mensen in mijn omgeving word ik drukker en (over)enthousiast. Ik ben niet te houden! Ook geef ik vaak (te) veel geld uit aan dingen die ik helemaal niet echt nodig heb (en/ of niet echt kan betalen).

 

 

 

 

 

 

Het leven is MEGAAAAAA FANTASTISCH!! Ik voel me on top of the world! Ik word overmoedig, ga met allerlei mensen gesprekken aan en word vrij schaamteloos. Ik kan rare dingen doen als ik piek. Ik heb een bipolaire 2 stoornis wat inhoudt dat ik niet, zoals bij een bipolaire 1 stoornis, psychotisch wordt. Ik word hypomaan in plaats van echt manisch. Al ben ik wel één keer bijna psychotisch geworden. Dat was heel naar.

Voor mezelf en vooral voor mijn omgeving kan het verwarrend en vermoeiend zijn, want ik was toch zo depressief en overprikkeld?!

 

 

 

 

 

 

Na een hele hoge piek volgt eigenlijk vrijwel direct dal. Er zit dan meestal geen rustige periode tussen… De hele cyclus begint opnieuw. Ik merk dat sinds ik moeder ben de dalen dieper worden en langer duren en dat de pieken juist minder hoog worden en korter duren. Ik had het liever andersom…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Enzovoort enzovoort.

Ik ben benieuwd of dit herkenbaar voor je is en hoe het voor jou als bipolaire lotgenoot voelt. Ik ben ook benieuwd of degenen die iemand in hun omgeving hebben die bipolair is wat heeft aan deze beelden. Of het zo meer begrijpelijk wordt. Laat je het me hieronder weten in een reactie?